Nieuw Zeeland, 4 februari - 6 februari

4 februari – 6 februari

Wederom geen internet mogelijk dus een verslag van 3 dagen…..

Woensdag 4 februari
Vandaag een reisdag voor de boeg: vanaf Blenheim richting het zuidwesten via de highway 63 naar Saint Arnaud, althans dat was de planning.
In het verleden moeten ze hebben gedacht zoiets van : we moeten een weg aanleggen tussen 2 plaatsen en dan trekken we gewoon een lijn en daar moet de weg komen. Dat hebben ze dus ook gedaan met deze highway: een 127 km rechte weg, op een paar bochtjes na dan. Aan de ene zijde mooie bergen (a la Oostenrijk) aan de andere zijde verdroogde heuvels met schapen en koeien. Direct langs de weg ontzettend veel druivenplanten. Maar ja wat wil je, we zitten in het wijngebied. Ik zag dat aaneengesloten ca 50 km alleen maar druivenplantages waren, en dat aan beide zijden van de weg.

  

Aangekomen bij Saint Arnaud (plaatsje stelde ook hier niets voor) hebben we een pauze gemaakt bij Lake Rotoia. Daar hebben we een kleine wandeling gemaakt in een bos. Wat is daar nu zo bijzonder aan. Ik zal dat jullie vertellen. In dit bos heeft een grote brand gewoed. Daar zijn de gevolgen nog steeds goed van te zien. Ook zie je dat de natuur zich zelf herstelt. Ik heb daar een paar foto’s van gemaakt.

.     

Het meest bijzondere van dit bos was dat je geen enkele vogel hoorde fluiten. Niet één, 'n beetje spooky.  Beangstigend stil, en dat in een bos. Wel hoorde je het gezoem van miljoenen bijen, wespen en ander ongedierte. Ook zouden er in het bos kiwi’s rondlopen. Juist ja, niet dus. Blijkt dat die beestjes alleen 's-nachts actief zijn.



Tenslotte maar onverrichter terug gegaan om verder te rijden. Het weer was ook een beetje miezerig geworden dus om daar op de camping te blijven vonden we allebei niet zo’n goed idee. Vervolgens de weg (highway 63) vervolgen richting Kawatri om daar richting het noorden te gaan richting Abel Tasmanpark. Onderweg een groot aantal koeienkuddes gezien.



Op de kruising hebben we een eenzame Fransman maar meegenomen die aan het liften was richting Nelson. Een jongen van 23 die een half jaar in Nieuw Zeeland rondtrekt en daarbij een beetje werkt. Uiteindelijk zijn we terecht gekomen bij de camping in Motupiko. Een keurige familiecamping maar dit keer zonder kinderen, die zijn al naar school omdat de zomervakantie hier op z’n einde loopt.

Donderdag 5 februari
Na de dagelijkse rituelen weer klaar maken voor een kleine route. Ikzelf had even met de buurman gesproken en hij ging richting Abel Tasmanpark bij Kaiteritiri; daar was een geweldige camping met direct zicht op zee. Dat sprak ons wel aan. Wij waren tenslotte ook van plan om die kant op te gaan.
Een mooie route uiteindelijk via een binnenweg naar in eerste instantie Motueka. Aan beide zijden van de weg waren mega veel fruitbomen. Het leek de Betuwe wel. Appels, druiven, kiwi’s en andere soorten fruit in overvloed. Raar dan dat fruit echt veel geld kost hier in Nieuw Zeeland. En dat in de zomer.

  

In Kaiteritiri aangekomen zagen we toevallig onze buurman (van de vorige camping) bij z’n kampeerplek staan. Voor dit soort campings zouden wij nooit kiezen: groot, druk en mannetje-aan-mannetje stonden de campers geparkeerd. Op de naar de volgende camping. Uiteindelijk zijn we terecht gekomen in Marahau. Dit is het zuidelijkste plaatsje waar het Abal Tasman Park begint. Een rustige camping vlak bij zee (200 meter van zee; vanaf de camping niet te zien). Voor morgen hebben we een excursie geboekt (varen en een wandeling door het Abal Tasman Park). Veel ga ik daar nu niet over vertellen, dat volgt bij de volgende dag….

Vrijdag 6 januari
Vandaag de dag van de excursie: het bezoek aan het Abel Tasman Park.
Om 09.00 uur vertrokken we per speedboot richting het park.
In eerste instantie werden we gebracht bij de split apple rock: het kenmerk van de Abel Tasman Park. De schipper had er een heel verhaal over maar dat was voor ons niet te volgen.

Verschillende stops werden gemaakt. Bij al die stops kon je uitstappen en vervolgens verder gaan op eigen gelegenheid of terug lopen, net wat je wilde.
 

Wij hadden de keuze gemaakt om alle strandjes te bekijken en op de terugweg vanaf het noordelijkste punt (Totaranui punt) uit te stappen bij Onetahuti om vervolgens terug te lopen naar Bark Bay. Een wandeling van 5 a 6 km ( 2uur) door de native bush van het Abel Tasman Park. Geweldige, ongerepte natuur. Mooie vergezichten, prachtige strandjes. Je kan het gewoon niet navertellen. Vandaar een aantal foto’s en oordeel zelf….

              

Tot de volgende keer maar weer.
Met een hartelijke groet van ons vanuit een prachtig Nieuw Zeeland.